I am not familiar with Mr. Van Heumen who I believe is from the Netherlands where this disc was recorded, but I am a big fan of Baltimore-based improviser & sonic sorceress Audrey Chen. I've caught Ms. Chen on a number of occasions and heard her play an astonishing duo set with Tatsuya Nakatani last Sunday (1/31/10) at The Stone. I can't think of a more magical and transportative improv set that I've attended in ages. Audrey's approach to the cello and strange vocalizing are completely unique and utterly distinctive. For this disc Audrey is working with another sonic wizard and like-minded improviser named Robert Van Heumen. Right away on "Bloodknot" we know we are in for something special with layers of odd vocal sounds being manipulated and her cello droning suspensefully underneath. Van Heumen sounds like he is sampling the wind and/or altering static or quiet feedback. Ms. Chen uses her voice like instrument, bending and twisting it into all kinds of bizarre shapes. Each sound is carefully selected and occasionally manipulated so that nothing is as it seems. Sometimes that static erupts while different layers of vocal sounds enter from different places. There times when it if difficult to tell the vocals, cello and electronics apart since they are in a similar range and are equally brittle and consistently surprising. Considering that this disc is an hour long, I found myself tranfixed and often at the edge of my seat wondering how they were making all of these remarkable sounds and what would come next. Something incredible I assure you.

Bruce Lee Gallanter, Downtown Music Gallery, Feb 2010


Wow. What a mighty blast this is. Robert van Heumen we know from his previous work in the field of laptops and improvisations while Audrey Chen on cello and vocals is a new name to me. Chen screams, whispers, mumbles, talks and sometimes she does that with her voice, but perhaps more with her cello. Its not easy to say that, as it seems that the laptop of Van Heumen is the overall controller of the sound. He too screams, whispers, mumbles and talks with the input given by Chen, and not always at the same time. Two worlds that collide and communicate. Van Heumen takes everything apart, melts them into bricks and builds a new house with it. Heavy duty improvised music, but 'silence' is word that they hardly seem to know here. From the very first to the very last second things erupt like volcano. Sometimes we are on top of that volcano, watching the eruption, then we see hot lava running down, slow but hot and powerful. This CD lasts about an hour, which seems quite long to me. It has a lot energy, this music, but it also exhausts the listener quite a bit. To give this your full attention is great, but you should be prepared for it. This music is not entertainment, a lazy laid-back recording, but it requires full, 100% attention. Perhaps to be taken in a smaller doses then as a large 5inch pill it is now. Play half, take a nap and then the rest. Its rewarding however.

Frans de Waard for Vital Weekly


(…) vocalist and cellist Audrey Chen and Robert van Heumen on laptop and controllers operate no less obstinate on the album ABATTOIR. A permanent analog, as well as digitally originated de-familiarized shrieking accompanies...... these recordings from the Amsterdam STEIM-music lab. In length between 6 to 13 minutes, Chen & Van Heumen leave the pieces enough time to develop from formal branching up to a universal structure. Especially nice is the shortest piece "Endless summer", which is probably influenced by colleague Fennesz.

Andreas Fellinger for Magazin für musik und umgebung, November 2009


Chen plays cello and makes vocal noises -- hard to judge her as a singer here in what is basically an unapologetic avant-noise album. Van Heumen is credited with laptop and controllers; also "selected, mixed, and mastered" so he has the last laugh. Chen is Chinese-American, b. 1976 near Chicago, is based in Baltimore. She has appeared on several other albums, only incidentally getting top billing here. Van Heumen's credit list goes back to 2000, but it's hard to tell how they shape up into albums. I tried following postclassical electronic music back in the 1970s when it was still relatively rare, but lost track in the 1980s, especially after Tom Johnson left the Village Voice. I imagine there's more stuff like this floating around, but just don't hear it. Strange sounds, lots of noise, a bit hard to take. Still, I don't find it as annoying as Merzbow or Lightning Bolt. I doubt that you'll like it, but I'm not sure I don't.

Tom Hull


"They have performed together in various combinations before in Amsterdam and Chen’s home city of Baltimore, but this was their first duo. Chen played cello with more finesse than I have seen her do before. When I have seen her in the past she has employed the cello and electronics mainly as drone instruments, with her often primal vocalizations leading the performance. Tonight her voice fed hungrily and playfully off her capricious cello playing. Devoted to not holding back when she performs, it was a pleasure to see her working so hard to match van Heumen’s often brutal digital transformations of her sound. There were several moments of pure psychedelia as van Heumen allowed untransposed, ungranulated repetitions of Chen’s voice to come through—often considered dangerous territory in some circles but used here in good taste. Van Heumen tends to play forcefully and loudly, and tonight was no exception. However, I noted positively that his choices seemed to be more calculated and considered than usual, with less attention given to his joystick controller and more focus on subtle actions and longer-term transformations. I loved it when, halfway through the second of two extended pieces, he took Chen’s keening voice and filtered it in such a way that, for a moment, it seemed that George Martin, the revered Beatles producer, had entered the room."

Review by Keir Neuringer from a live concert at STEIM May 22, 2008.


In Dutch:

Abattoir is een duo van celliste/zangeres Audrey Chen en elektronicaman Robert van Heumen, twee nog vrij jonge persoonlijkheden die zich het afgelopen decennium in de internationale aandacht hebben gespeeld. De Amerikaanse Chen is begonnen als klassieke celliste met een voorkeur voor hedendaagse muziek, maar de laatste jaren heeft ze zich steeds meer ontwikkeld tot een expressieve vocaliste. De Nederlander Van Heumen is componist en uitvoerend musicus op de laptop en verschillende besturingsapparaten voor de computer, zoals bijvoorbeeld de joystick. De samenwerking is buitengewoon dynamisch en weet sterke emoties op te roepen. De muziek lijkt grotendeels spontaan geïmproviseerd, maar de gedecideerdheid van sommige interacties lijkt haast voorbereid.

Het eerste stuk, 'Bloodknot', ademt de sfeer van een soundtrack van een griezelfilm uit en begint met onheilspellend strijkwerk, dat aangevuld wordt met flexibele zang met bijzondere technieken, die soms aan Diamanda Galas doet denken. Van Heumen speelt hier puur elektronische klanken, van kleine piepjes tot langgerekte klanken die naar onweer verwijzen. De intereactie lijkt eerst te versnipperen om daarna weer intensiever te worden. Het volgende stuk, 'Hone', begint met tenenkrommend kraswek als van nagels op een schoolbord, om daarna zachter van textuur te worden en steeds lichtvoetiger en ritmischer te klinken.

In 'Endless Summer' worden naast de cello live-samples van die cello gebruikt om het timbre van het instrument te verbreden. In 'Ear To Ear' krijgt de muziek het karakter van een soundscape, die rond de stem en de samples van de vocalen wordt opgebouwd. In 'Game' versmelt de elektronica mooi met de stem van Chen. Het album eindigt met het uitbundige 'Feasting', waarin extreme dynamische contrasten de overhand hebben. Het laatste deel klinkt hectisch en bijzonder levendig. Die levendigheid is ook van toepassing is op cd als geheel. Boeiende muziek, die ook geschikt is voor wie niet zo thuis is in de elektronische muziek.

Ken Vos voor Draai om je oren


De kracht en essentie van de muziek op ‘Abattoir’ is dat Robert van Heumen de expressieve potentie van de stem en de cello van Audrey Chen uitbuit en versterkt door de vervormingen van de elektronica. Dat creëert ongekende mogelijkheden. Het zijn interessante experimenten, maar je zal deze plaat niet snel opzetten als je muziek wilt horen om in een betere stemming te geraken.

De Chinees-Amerikaanse Chen geeft op vele verschillende manieren uitdrukking aan haar gevoelens, van diep gegrom tot ijle hoge tonen die luiden als gebeden en van oerkreten tot zacht gefluister. Indachtig de albumtitel 'Abattoir' klinkt haar vervormde stem af en toe inderdaad alsof er een speenvarken geslacht wordt. Dan weer lijken hele gebouwen in te storten, met bakstenengeweld en glas dat begint te scherven in ontelbare deeltjes. Als een krolse poes miauwt, gromt, spint en schreeuwt Chen alle katers uit de buurt bij elkaar. Kokhalzend en lallend brengt zij geen zoete gevoelens naar boven bij de luisteraar, die zich in zijn eigen huis ineens niet meer zo op zijn gemak voelt.

Bij de track 'Endless Summer' wordt zowaar iets van een melodisch thema door de cello ingezet, waaromheen vrije improvisaties klinken, die niets met het onderwerp te maken lijken te hebben. Het motief wordt vele malen herhaald en stopt dan onverbiddelijk op het moment dat je er van in trance zou kunnen raken. Dan volgen stemgevingen die doen denken aan oefeningen voor klassieke zang om het articulatieapparaat te scholen, zoals kauw- en resonanstechnieken. Het nummer bevat ook een element van percussie, alsof iemand met een rietje op tafel zit te tikken. Dat heldere en vlugge gerikketik hoor je ook elders op de cd, evenals hoge, fladderende fluittonen, en dat geeft het overheersende gevoel van beklemming nog iets van lucht. Maar vrolijker word je niet van dit album.

Jan Jasper Tamboer voor Jazzenzo


Met ‘ABATTOIR’, de titel van hun eerste cd, geven celliste/vocaliste Audrey Chen en elektronicaman Robert van Heumen al aan dat ze geen muziek voor tere zieltjes maken. De improvisaties die ze bij STEIM in Amsterdam produceerden en vastlegden, gaat uit van Chen's soms orthodox en soms experimenteel bespeelde cello, en haar stemgeluid. Met dat laatste zoekt ze vaak de extremen op en krijsende of gillende klanken zijn vaker aan de orde dan welluidende, mooie. Van Heumen bewerkt die akoestische klanken met de software uit zijn laptop, zodat volkomen onduidelijk wordt of we Chen nu live horen, of via een omweg. Dat maakt het spannend, hoe ongemakkelijk de muziek af en toe ook is. En wie bereid is om zich de klankwereld van het tweetal eigen te maken, vindt er ook weer een eigen schoonheid in.

Herman te Loo voor JazzFlits, November 2009


Abattoir : cello, stem en live electronics, maar niet voor tere zieltjes

Cello, stem en electronics: daar doen we het mee op deze voorstelling. Déja vu, zal de doorwinterde bezoeker van festivals voor nieuwe muziek en mixed media zeggen. Maar deze combinatie klinkt nog nét iets anders... Abattoir bestaat uit Audrey Chen (cello en stem) en Robert van Heumen (laptop en controllers), wier roots duidelijk in de wereld van de vrije improvisatie en de experimentele elektronische muziek liggen. Zoals vaak het geval is op hun optredens, vormen de input van Chen's stem en cello de basis om van Heumens live processing op los te laten.

Die stem zingt, gilt, kraakt, fluistert, mompelt en vocaliseert er op los als een autonome klankgenerator (wat een stem per slot van rekening ook ís). Vooral de nummers Bloodknot en Feasting (beide live opgenomen in STEIM) spreken hier boekdelen. De granulatie en distortie die van Heumen op de input loslaat, heeft doorgaans de subtiliteit van een kettingzaag, maar is daarom ook des te indrukwekkender in al zijn brute oerkracht. Na een tijdje is de fusie volledig en valt het onderscheid tussen akoestisch en elektronisch, cello of stem, volkomen weg. Hoewel het eindresultaat hier en daar aan het psychedelische grenst, blijft er toch in elke sessie een voortdurende instant-communikatie tussen de twee aanwezig.

Oorgetuige


‘Endless Summer’ is de derde van vijf tracks die op het album ‘Abattoir’ zijn terug te vinden en die een weerspiegeling bevat van de concerten die het tweetal in Amsterdam had afgewerkt. Het is het rustigste nummer van de vijf improvisaties. Na een intro van traag grommende en krassende celloklanken en flarden elektronicageritsel worden gaandeweg cellofragmenten in loops gestoken en op elkaar gestapeld. Vervolgens wordt een enkele basnoot geïntroduceerd en die doorheen de rest van het stuk wordt herhaald. Deze dient als kapstok waaraan al de andere klanken worden gehangen. Zo wordt er door Chen wel heel gedreven en knap gesoleerd. Voorbij halfweg zet Chen in met – voor een keer – bedachtzame zang die goed past bij delayeffecten die nu ook nadrukkelijk naar voren worden gebracht. Snippers digitale klanken en cellowerk hoog in het toonregister breien een einde aan dit contemplatieve stuk.

Sen Claes voor Kwadratuur.be

(photo's by Peter Gannushkin)

Same event as above, the full ABATTOIR set.